Mijn motto: 
Hoe beter de band tussen ruiter en paard hoe beter deze SAMEN zullen presteren! Mijn motto komt natuurlijk niet zomaar ergens vandaan…. Ik zal bij het begin beginnen.

Mijn naam is Linda Perdon ik ben geboren op 2 april 1991 en ben opgegroeid in Schildwolde, waar ik nog jaren lang heb gewerkt. Ik woon nu in Nieuw Scheemda samen met mijn vriend Jeroen, dochtertje Elena en al onze lieve viervoeters.

Mijn motto is voornamelijk ontstaan toen ik 13 jaar was en Turbo leerde kennen. Een kruising haflinger x KWPN hengst van anderhalf jaar. Hij bleek mens schuw en niemand kon echt in zijn buurt komen. Mishandeld was hij niet, maar een gebrek aan opvoeding door omstandigheden had er voor gezorgd dat hij totaal geen vertrouwen in de mens had. Ik ging luisteren naar wat zijn lichaamstaal mij te vertellen had en al snel kon ik hem een halster om doen met hem spelen en hem poetsen.

Door hem leerde ik verder te kijken dan mijn neus lang was. Ik leerde observeren en ik leerde 1 te worden met een paard. Natural Horsemanship was nog helemaal niet zo bekend in Nederland, ik had er zelfs nog nooit van gehoord. Maar na een demo te hebben gezien op de manege in de buurt, waar ik aan de kant stond van hé dat doe ik ook met Turbo, bleek ik mezelf het Natural Horsemanship al aardig te hebben aangeleerd.

Voor zolang als ik mij kan herinneren zijn paarden mijn passie. Mijn moeder Giny Perdon – Hummel, was als de dood voor paarden en moest er niet veel van hebben. Toen ik als klein meisje gebeten werd in mijn rug door een pony, hoopte mijn moeder dat ik het paarden virus niet zou krijgen. Helaas was het tegendeel waar en op 4 jarige leeftijd hobbelde ik al op de liefste shetlander die bestond. Haar naam was Silvie, een schimmel bonte shetlander, die een paar huizen verderop stond. Dankzij het baasje van Silvie leerde ik al erg veel, over paarden en paardrijden.

Op mijn 7e verjaardag kreeg ik van mijn Opa Perdon mijn eerste paardrijlessen! Tranen met tuiten van blijdschap.

Na een half jaar op manege pony’s te hebben gereden, leerde ik Evita kennen. Een prachtig zwarte en grote shetlander die 2 huizen verderop stond. Evita was hoog drachtig op dat moment, het baasje van Evita, Marjolijn Vrancke zou laten weten wanneer het veulentje geboren zou worden. Op een middag kreeg ik een belletje Evita was bevallen van een prachtig zwart merrie veulen met de naam: Noorderzon van de Meenteweg, afgekort Noordje.

Vanaf dat moment mocht ik Evita en Noordje verzorgen en later Evita ook rijden. Marjolijn bood aan om elke week met mij naar de manege te lopen om daar lessen met Evita te kunnen volgen.

Marjolijn heeft mij erg veel geleerd over paarden. Ze leerde me de juiste manier van poetsen, over hoe ze te verzorgen te rijden en door haar en Evita heb ik leren Mennen. Marjolijn was erg strikt als ik iets deed wat niet mocht dan kreeg ik het er goed voorlangs en groot gelijk had ze. Het waren haar pony’s en haar spullen en ik mocht daar gratis gebruik van maken. Veel methodes (voornamelijk het poetsen en opzadelen) hanteer ik nu nog in mijn lessen. Toen Noordje oud genoeg was om ingereden te worden, was die eer aan mij. Noordje was dan ook de eerste pony die ik heb ingereden en daarmee was de naam voor mijn bedrijf Stal Noorderzon geboren (en ja dat riep ik toen al, haha).

Verzorg pony’s hebben is leuk, maar zoals veel kinderen en ook ouders wel zullen herkennen is het voor een kind het aller mooiste om een eigen pony te hebben. En hier spaarde ik dan ook hard voor!

Mijn moeder zag ondertussen in dat er geen ontkomen aan was en begon langzaam vertrouwen in paarden te krijgen door mij soms te helpen met Noordje. Noordje heeft haar het vertrouwen gegeven dat ze nodig was om mij in mijn hobby en later in mijn werk te kunnen steunen!

Ik moest mijzelf bewijzen dat ik het vol zou houden een eigen pony te hebben en niet dat mijn interesses ineens ergens anders zouden liggen, dus door weer en wind verzorgde ik Evita en Noordje. In de ochtend voor school de pony’s voeren en eind van de middag weer voeren en mesten.

Mijn Opa Perdon gaf mij extra geld voor mijn rapport, want naast een goed rapport vond hij het erg belangrijk dat ik wist wat sparen was.

4 jaar lang heb ik gespaard tot ik €1500 bij elkaar had en mijn eigen pony kon kopen. Nog altijd zeiden mijn ouders we hebben geen plek, onze vijvers gaan niet dicht, we hebben een prachtige tuin (waar ze ook gelijk in hadden). Tot Marjolijn zei: “ik heb nog een stal, we kunnen de fietsen er wel uit halen en het stro in de gang leggen”. Met €13 euro per maand in de zomer en €20 euro per maand in de winter was dit voor mijn ouders nog betaalbaar ook en hierdoor kon mijn wens in vervulling gaan!

Ik was 11 jaar toen ik in september 2002 Morris voor het eerst zag een Haflinger ruin van toen 8 jaar oud. Ik was erg blij met hem, helaas was hij op buitenrit erg onrustig en na een trap te hebben gekregen van een manege pony, was hij ook in de manege erg schrikkerig. Als klein meisje maakte mij dat ook onzeker en ben ik gestopt op de manege.

Na een jaar ups en downs reed ik een buitenrit, langs de Meenteweg galopperend in de berm richting de bebouwde kom van Schildwolde, waar Morris gigantisch schrok van het Schildwolde bord en vanuit een vrij voorwaartse galop met 4 benen de lucht in sprong, waardoor ik gelanceerd werd. Na mijn val besefte ik dat ik niet meer onzeker was, gaf Morris een knuffel en reed terug naar stal.

Troost vond ik bij een paardje waar ik vaak langs reed als ik op buitenrit met Morris was, zijn naam wist ik niet, maar hij was altijd sneller dan mij en Morris dus ik noemde hem Turbo.

Ik ontmoete het baasje van Turbo, Turbo bleek in werkelijkheid Jan-Smit te heten. Een kruising haflinger x KWPN hengst van anderhalf jaar. Hij bleek mens schuw en niemand kon echt in zijn buurt komen. Mishandeld was hij niet, maar een gebrek aan opvoeding door omstandigheden had er voor gezorgd dat hij totaal geen vertrouwen in de mens had.

Ik ging luisteren naar wat zijn lichaam mij te vertellen had en al snel kon ik hem een halster om doen met hem spelen en hem poetsen.

Hij stond te koop en ik wou hem heel graag als mijn eigen pony, maar mijn ouders hadden geen vertrouwen in een onbetrouwbaar jongen hengst.

Dus ondertussen kreeg ik in mei 2004 Stella van mijn ouders een 7 jarige haflinger merrie met een sterk eigen willetje, maar goud eerlijk!

Turbo werd verkocht, mijn smeken bij de eigenaar had niet geholpen. Aan Stella had ik de perfecte pony, ik kon heerlijk met haar op buitenrit en ook kon ik gerichter gaan trainen op de dressuur. Maar ik miste Turbo. Na contact met de nieuwe eigenaar mocht ik hem bezoeken vlakbij Sneek in Friesland. Hij bleek weer te worden verkocht omdat hij niet zou groeien tot een paard en dus te klein bleef. Bij de man van Marjolijn, Hans Vrancke begon het paarden virus ook weer te kriebelen en na al een pony te hebben gekocht, liet ik hem Turbo op de videobeelden zien. Hij vroeg mij of ik hem graag wou, waarop mijn antwoord volmondig JA was. Zijn woorden: “dan koop ik hem voor jou” die avond was de koop al rond. en in november 2004 was ook Turbo aan de kudde toegevoegd wat toen 5 pony’s telde.

In 2005 haalde ik mijn Koetsiersbewijs en was ik officieel verzekerd wanneer ik met Evita op pad ging!

Toen begon het inrijden van Turbo, na een val en een hersenschudding is hij een poosje bij iemand geweest om in te rijden, helaas kwam hij nog net zo schichtig weer terug. Ik begon helemaal opnieuw en zocht wederzijds vertrouwen, een jaar ben ik bezig geweest! Maar het resultaat mocht daar zijn. Tijdens het inrijden waren er ook buurtkinderen die de andere pony’s verzorgden en reden. LINDA, LINDA, LINDA hoorde ik bij het hek wegkomen waar springende kinderen stonden, terwijl ik op de rillende Turbo zat moest ik vertellen hoe de beugels op maat moesten. Dat ging natuurlijk niet, zo kon ik mijn concentratie niet bij Turbo houden en stelde voor om op Zondag les te gaan geven. En daar werd het lesgeven geboren. Hier had ik erg veel plezier aan en vond het erg leuk om te zien hoe kinderen leerden.

Ik was 14 jaar toen ik mijn eerste les gaf in 2005. In de tussentijd leerde ik veel van Stella, ben ik met Stella verhuist naar een andere stal en kreeg ik privé lessen. Ik heb mezelf oefeningen geleerd en kon met Stella op Z2 niveau trainen.Blok toevoegen

In 2007 startte ik met de opleiding paardensport en moest ik met veel verdriet afscheid nemen van Stella. Een grote reus genaamd Oregon een BWP, ruin van 1.72 m, 15 jaar oud en Z2 geklasseerd. met hem ben ik de opleiding gaan volgen. Na 1 jaar ben ik met de opleiding gestopt, het ging me boven de pet 5 dagen intern en 2 dagen lesgeven.

Oregon heb ik na een poosje verkocht, gezien hij echt aan zijn pensioen toe was. Ik ben me volledig gaan concentreren op Turbo en ben hard aan het werk gegaan.

Tijdens een stage in Marum heb ik 1 les met Turbo bij Ria Haringsma gereden, ze gaf mij het grootste compliment dat ik ooit in de dressuursport heb gehad! Ze zei: “ik heb nog nooit een combinatie gezien die zonder les zo’n goede basis heeft”. Ik was hier mega trots op!

Niet veel later ben ik gaan lessen bij Annemarie Saan, Grand Prix amazone. Het ging super met mij en Turbo na een onderling M1 proefje bij de manege waar ik het compliment kreeg dat mijn pony op beide handen even makkelijk liep en een eerste prijs mee naar huis nam, vroeg Marjolijn mij waarom ik geen wedstrijden ging rijden. Mijn antwoord was omdat mijn ouders niet met mij mee wouden. Mijn moeder steunde mij in alles maar durfde echt niet met een trailer op pad, daarnaast hadden we ook geen geschikte auto hiervoor. Marjolijn zei: “Linda, doe niet zo gek, ik heb toch een trailer ik ga met jou mee”.

11 januari 2009 reed ik mijn eerste officiële wedstrijd met Turbo in de klasse B. We hadden direct 2 winstpunten en een 1e prijs. Apetrots was ik natuurlijk!

Maar een eigen pony begon nu ook wel weer te kriebelen en in mei 2009 kocht ik Mycro-eyes een Haflinger ruin van 4 jaar om les mee te geven en niet veel later kwam de drachtige Aisha erbij, een C pony van 4 jaar die zwaar mishandeld was.

In dat zelfde jaar behaalde ik de M2 met Turbo. Het ging ons helemaal voor de wind!

In februari 2010 hoorde ik dat Stella een nieuw baasje zocht, na contact met de eigenaren mocht ik Stella weer komen ophalen! In april 2010 behaalde ik mijn ORUN diploma en mocht ik officieel paardrijlessen geven. In de zelfde maand 30 april werd Temperance-Fi van Stal Noorderzon geboren. Helaas moest ik in september 2010 afscheid van moeder en dochter nemen.

In het midden 2010 kwamen de wedstrijden op een laag pitje te staan, ik moest aan mijn rug behandeld worden en in augustus kregen wij te horen dat mijn moeder ernstig ziek was. Des ondanks richtte ik in november 2010 mijn bedrijf Stal Noorderzon op.

Aan het einde van het jaar pakte ik de wedstrijden weer langzaam op en werd M2+10 winstpunten met Turbo.

In januari 2011 kocht ik Semper-Fi een KWPN ruin van 2,5 jaar, ik kocht hem om in te rijden en uiteindelijk weer te verkopen gezien hij uit zou groeien tot een paard van c.a. 1.65 m. Maar toen overleed Turbo op 6 februari 2011 aan een dunne darm koliek. Mijn hart stond even stil.

Daarna was ik het spoor bijster, mijn vriendje was weg en mijn doel om de Z te behalen was ook in rook op gegaan.

Ik reed toen al een poosje ook een KWPN merrie met de naam Kirkay. Toen Turbo overleed besloot ik haar in het M1 uit te brengen. Helaas was dit van korte duur door de ziekte van mijn moeder kon ik me hier niet meer op focussen. Daardoor heb ik besloten hiermee te stoppen.

Door het overlijden van Turbo besloot ik Semper-Fi aan te houden, ook omdat hij qua karakter zoveel op Turbo leek en we hierdoor een goede klik hadden. Ik was echt verliefd op dit paard!

Mijn moeder overleed het jaar erna in juli 2012 aan kanker, ze was mijn steun en toeverlaat. Semper-Fi was op dat moment een troost en ik probeerde me volledig op hem te richten. Maar rijden ging met veel ups en downs, het was immers een jong paard en groeide ook nog uit tot een reus van 1.75 m.

Veel grondwerk deed ik met Semper-Fi, dit was iets waar ik vreselijk veel lol aan beleefde, helaas begon Semper-Fi erg te puberen en uitte dit in schrikken van de gekste dingen. Gezien ik al niet lekker in mijn vel zat maakte mij dit onzeker en dat voelde hij, onze stevige klik op de grond was ver te zoeken in het zadel.

Ik liet Fai lessen mee lopen, mijn lol in het rijden was weg, maar gezien mijn sterke band met hem wou ik niet tot verkoop over gaan.

Tegen het einde van 2014 bleek ik zwanger te zijn en na al veel te hebben na gedacht over de verkoop van Fai besloot ik de knoop nu door te hakken. Het terug kunnen kopen van Aisha en Temperance-Fi heeft ook mee gewogen in mijn beslissing.

In februari 2015 is Semper-Fi verkocht en mocht ik Aisha en Temperance-Fi weer verwelkomen op onze stal. Daarna ging ik met zwangerschapsverlof. Na mijn zwangerschapsverlof bleek Aisha niet op haar plek te zijn en kon ik haar niet aanhouden.

Na weer te zijn begonnen met werken merkte ik dat ik helemaal toe was aan een nieuwe uitdaging, een nieuw maatje, een echt geschikt paardje.

Ik besloot mijn kinderdroom werkelijkheid te laten worden en ging opzoek naar een Tinker. Ik kwam thuis met Kayla een 7 jarige Tinker merrie. Ze moest nog veel leren en had voornamelijk voor de kar gestaan. Leuk project dacht ik, maar de tijd die ik over had om met haar te werken met een jong kind in huis bleek toch iets minder te zijn dan ik dacht. Ik was er blijkbaar toch nog niet helemaal aan toe en een echte klik met Kayla leek er maar niet van te komen.

In april 2018 heb ik een hele zware beslissing moeten nemen. Na heel veel gesprekken, overwegingen en heel veel nadenken, besloot ik te stoppen met het geven van paardrijlessen met mijn eigen paarden. Ik had op dat moment 7 erg leuke paarden. Ik was erg wijs met mijn kudde, maar ik ondervond veel lichamelijke problemen waardoor, met nog wat andere problemen ik al tijden vreselijk gestrest was.

Helemaal stoppen met het geven van paardrijlessen was niet aan de orde, de passie en het plezier om andere ruiters te begeleiden was er nog steeds! Ik wou het alleen zonder eigen pony’s doen en weer lang bij mensen met eigen paarden. Wel besloot ik 3 van mijn pony’s te houden Pride, Clyde en Stella kon ik echt geen afstand van doen!

Door deze verandering kwam er meer rust bij mij, het heeft een tijdje geduurd maar ik kreeg ook weer plezier in het zelf werken met mijn paarden. Ik ben me volledig gaan richten op het grondwerk/natural Horsemanship, lange teugelen, vrijheidsdressuur en Horse Agility.

2019 Stond voor mij in het teken van kennis vergaren. In het begin van dat jaar heb ik me ingeschreven voor het jaar traject: de Trainersclub van Dressage Pro onder leiding van Rien van der Schaft.

Daarnaast heb ik een aantal bijscholingen en online cursussen gevolgd. Zo ben ik onder anderen bezig gegaan met een paar online cursussen zoals: lange teugelen van Dressuur Natuurlijk en TRT Method van Tristan Tucker.

Natuurlijk mogen de bijscholingen van het KNHS niet ontbreken en was de Bijscholing van Suzanne Heemskerk over Ruitervoorkeuren iets wat me heel erg aansprak.

De Trainersclub was leuk om te volgen. Onder begeleiding van Rien en Inge van der Schaft hebben we veel combinaties voorbij zien komen. De bedoeling was om ons oog te verbeteren. We gingen dieper in op de juiste basis en hoe je een combinatie begeleid van B t/m de Grand prix.

Daarnaast waren er veel gast workshops/lezingen van onder andere:

• * Carolien Munsters (Sportfysioloog, Sportfysiologie van het paard)
• * Morgan Lesley (dierenarts, biomechanica)
• * Esther Huisman (Organisatiepsycholoog, DISK model)
• * Sanne Beijerman (Sportpsygoloog, omgaan met wedstrijdspanning)
• * Zefanja Vermeulen (Biomechanica & Anatomie)

Ik heb hier veel mogen leren en een leuke tijd gehad! Ik ben ook zeer geinspireerd door de gast workshops/lezingen. Daarom wil ik in de toekomst ook bij deze mensen cursussen gaan volgen en hier kijk ik zeer naar uit.

In januari 2020 heb ik dan ook de Trainersclub afgerond en heb ik nog genoeg naslag werk om nog een tijdje mee zoet te zijn. Dressagepro heeft een pagina gemaakt met alle trainers die mee hebben gedaan aan de Trainersclub. Zit je nu op mijn site te kijken en denk je, chips Linda zit totaal niet bij mij in de buurt. Dan kun je misschien een geschikte instructeur vinden via deze Trainersclub Trainers pagina.

Maar uitgeleerd was ik niet, er stonden genoeg cursussen en trainingen nog op het wensenlijstje. 1 mocht ik in juni 2020 afvinken. De cursus Ruitervoorkeuren fase 1 heb ik toen met goed gevolgd afgerond. Dit was een erg mooie cursus over de ruiter/leervoorkeuren, waar ik mijn klanten in de toekomst een heel stuk beter door kan begeleiden!

Maar ook heb ik een nieuwe skil ontdekt! Touwhalsters en toebehoren maken, wat een leuk werk is dat. Ik heb hier erg veel plezier van! Ik maak ze voor mezelf maar ook klanten gingen vragen naar een opmaat gemaakt touwhalster. Het moet wat hobby blijven maar ondertussen heb ik al meerdere touhalsters en andere touwproducten voor anderen gemaakt!